اختلالات در فصاحت عادی و الگوی زمانی گفتار که با سن و مهارت های زبان فرد تناسب ندارند، با گذشت زمان ادامه می یابند،

و با وقوع مکرر و محسوس یک (یا تعداد بیشتری) از موارد زیر مشخص می شوند:

1. تکرارهای صدا و هجا.
2. طولانی کردن صدای حروف صدادار و بی صدا.
3. کلمات بریده بریده (مثل مکث های داخل کلمه)
4. وقفه های قابل شنیدن یا ساکت (مکث های کامل شده یا ناکامل در گفتار)
5. درازگویی ها (جایگزین کردن کلمه برای اجتناب از کلمات مشکل آفرین).
6. تکرارهای کلمه ی تک هجایی ( مثل «من- من –من – من – او را می بینیم»)

این اختلال موجب اضطراب در مورد صحبت کردن می شود یا محدودیت هایی را برای ارتباط، مشارکت اجتماعی، یا عملکرد تحصیلی یا شغلی، به صورت فردی یا در هرگونه پیوند، ایجاد می کند. شروع نشانه ها در اوایل دوره رشد است. اختلال ناشی از کمبود گفتاری –حرکتی یا حسی، عدم فصاحت مرتبط با صدمه عصبی (مثل سکته، تومور، آسیب)، یا بیماری جسمانی دیگر نیست و با اختلال روانی دیگر بهتر توجیه نمی شود.

“راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (۲۰۱۳)، ویراست پنجم، DSM-5^TM، انجمن روانپزشکی آمریکا، ترجمه یحیی سیدمحمدی، نشر روان(۱۳۹۳).“