اختلالات ارتباطات، کمبودها در زبان، گفتار و ارتباط را شامل می شوند.

گفتار، تولید بیانگر صداهاست و شمرده صحبت کردن، فصاحت آوا، و کیفیت طنین را شامل می شود. زبان، شکل، کارکرد و استفاده از سیستم رایج نمادها (یعنی کلمات گفتار، زبان اشاره، کلمات مکتوب، تصاویر) را به شیوه قانونمند برای ارتباط شامل می شود. ارتباط، هرگونه رفتار کلامی یا غیر کلامی را (خواه عمدی یا غیر عمدی) که بر رفتار، عقاید، با نگرش های فرد دیگر تأثیر بگذارد، در برمی گیرد. ارزیابی های توانایی گفتار، زبان و ارتباط باید زمینه فرهنگی و زبان فرد را مخصوصاً برای افرادی که محیط های دو زبانی بزرگ می شوند، به حساب آورند. مقیاس های استاندارد شده رشد زبان و توانایی عقلانی غیرکلامی باید برای گروه فرهنگی و زبانی مناسب باشند (یعنی، آزمون هایی که برای یک گروه ساخته و استاندارد شده اند ممکن است هنجارهای مناسبی را برای گروه متفاوت تأمین نکنند). طبقه تشخیص اختلالات ارتباط این موارد را در بر می گیرد: اختلال زبان، اختلال صدای گفتار، اختلال فصاحت با شروع کودکی (لکنت زبان)، اختلال ارتباط اجتماعی (عملی).

“راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (۲۰۱۳)، ویراست پنجم، DSM-5^TM، انجمن روانپزشکی آمریکا، ترجمه یحیی سیدمحمدی، نشر روان(۱۳۹۳).“