پارکینسون از بیماری های تحلیل برنده است که نمودهای بالینی آن کندحرکتی، لرزه و سفتی اندام ها می باشد.

نشانه های بیماری معمولا از ۴۵ تا ۵۰ سالگی به بعد پدیدار می شوند. شیوع آن در جوانان بسیار کم است. بیمار پارکینسونی همه حرکاتی مانند حرف زدن، نوشتن، کار کردن، لباس پوشیدن و حتی پلک زدن را بکندی انجام می دهد. سفتی اندام ها، لرزه در استراحت، نگاه ثابت، چهره ماسکه و تکلم با آهنگی یکنواخت از دیگر نشانه های مهم بیماری پارکینسون هستند. با بدتر شدن وضع بیمار، انجام کارهای شخصی با اشکال صورت می گیرد. افسردگی و زوال عقلی دیررس از مشکلات دیگر بیشتر مبتلایان به پارکینسون می باشد.

هنوز درمان قطعی که بتواند از پیشرفت بیماری جلوگیری نماید ارایه نشده است و داروهای که بکار می رود تنها نشانه را بطور بارزی بهتر یا رفع می کنند. فیزیوتراپی و دیگر اقدامات توانبخشی از موارد غیر دارویی می باشد که در بهبود بیماران پارکینسونی اهمیت ویژه ای دارد.

منبع: بیماری های مغز و اعصاب و عضلات به تالیف دکتر اکبر سلطان زاده، انتشارات نور دانش ۱۳۸۰