دنیای پهناور با ورود به هزاره سوم و پیش رفت های علمی، فنی و تجربیات نوینی که به همت والای انسانی به وجود آمده بسیار کوچک می نماید و آن را به دهکده ای کوچک تعبیر نموده اند که بزرگ راه هایی عریض اطلاعات را به آن سرازیر نموده و این تار جهان گستر سراسر سفینه زمین را زیر پوشش خود قرار داده است. جواز ورود به این بازار جهانی، رقابت پذیری  است که نبود آن ، انزوا یا وابستگی فرد ،اجتماع یا کشوری را در پی خواهد داشت. در این جهان رو به رشد کلیه ی افراد ، نهادها، کشورها باید قابلیت « رقابت پذیری» و «سازگاری» خود را افزایش دهند و به « یادگیری علوم » همت گمارند.
در قرن بیست و یکم یادگیری به آموخته های مدرسه ای خلاصه نمی شود بلکه بر اساس گزارش کمیسیون بین المللی آموزش، یادگیری به « گنج درون» یعنی یادگیری هایی که حیات انسان را در بر می گیرد ، به خیمه ای تشبیه شده است که دارای چهار ستون زیر است:
1. یادگیری برای دانستن
2. یادگیری برای انجام دادن
3. یادگیری برای زیستن
4. یادگیری برای با هم زیستن
خیمه ی یادگیری با این چهار ستون استوار می ماند و بدون هر یک از ستون ها، تعادلش را از دست خواهد داد. تحقق چنین مسئولیتی خطیر بدون باز اندیشی، باز سازی، باز آفرینی و به طور کلی نگاهی دوباره کردن ممکن نیست. فاصله بین مدرسه ها، اجتماعات،نهادها، و کشورها حاکی از نگاه های متفاوت به این مؤلفه ها است. کشورهای جهان به اتفاق در جستجوی « آموزش پایه برای همه» و کیفیت آموزش » هستند. برابری شانس یا برخورداری از فرصت های آموزشی که یکی از آرمانهای نظام های آموزشی به شمار می رود و در اعلامیه حقوق بشر به عنوان حق آموزشی ( بند 260 اعلامیه ی جهانی حقوق بشر ) از آن یاد می شود . امروزه از دیدگاه کمی مطرح نیست، بلکه سخن از برابری کیفیت آموزش است . برای کیفیت آموزش ، به وسیله بانک جهانی دو مؤلفه معرفی شده است.
1. محیط یادگیری ( شامل درون دادها و فرآیندها)
2. عملکرد دانش آموز در نتایج نظام، به ترتیب  در سه سطح: کلاس درس، مدرسه و جامعه
3. توجه به کیفیت آموزش، پیشگیری از شکست تحصیلی دانش آموزان را در مدرسه ضروری می داند. برنامه ریزی و سازمان دهی کیفیت آموزشی یا تحقق یادگیری در کلاس، مدرسه و جامعه را به عنوان مقصد نظام آموزشی، از کجا باید آغاز گردد؟ چه کسانی چه اقداماتی را باید انجام دهند ؟ سیاست گذاران و برنامه ریزان آموزشی ، برنامه ریزان و برنامه نویسان درسی، مدیران مدارس؛ والدین، وسایل ارتباط جمعی و ..... در رسیدن به این مقصود چه نقشی دارند؟ چگونه می توانیم به مقصد برسیم؟ چگونه بدانیم که به مقصد رسیده ایم؟
ما در این مقوله قصد داریم بستری فراهم آوریم تا یک بازسازی ذهنی از عناصر پنج گانه نظام آموزشی یعنی: درون داد- فرآیند- محصول- برون داد و پیامد به وجود آید. و تکلیف مان را به عنوان بازیگران آموزشی بدانیم و بر این تکلیف سنگین مصرانه و با دقت تمام برنامه ریزی نماییم تا ان شاء الله به سهم خود توانسته باشیم خود را به آموزش و پرورشی پویا و کیفی نزدیک کنیم.
بر این اساس کتاب حاضر می خواهد اعضای مدرسه را به عنوان یک تیم ببیند. که این تیم با مشارکت فکری هم و با رهبری مدیر مدرسه چالش ها و مشکلات مدرسه را بشناسند یا فرآیند های مدرسه را لیست کنند. سپس نسبت به اولویت بندی آنها اقدام نمایند و علل ناکارآمدی فرآیند ها یا چالش ها را بررسی کنند و با ابزارهای مدیریتی به دنبال راهکار بروند و راهکار ها را با توجه به معیارهای علمی دسته بندی نمایند و نسبت به نگارش برنامه اجرایی اقدام کنند. سپس برای این که برنامه را با قوت بیشتری نسبت به برنامه ی قبلی ارائه داده، عمل کنند، چک نمایند و عیب ها را مرتفع سازند و این تحقق شعار بلند و قشنگ « هر روز بهتر از دیروز» است و این مسیر کار مدارس کیفیت مدار خواهد بود. انشاء ا...