مو کنی مکرر که به بی مویی منجر می شود.

اقدامات مکرر برای کاهش دادن یا متوقف کردن مو کنی از سوی بیمار انجام می گیرد. مو کنی موجب ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه ی بالینی در عملکرد اجتماعی، شغلی، یا زمینه های مهم دیگر عملکرد می شود. مو کنی یا بی مویی ناشی از بیماری جسمانی دیگر نیست، (مثل بیماری پوستی). این اختلال مو کنی با نشانه های اختلال روانی دیگر (مثل اقداماتی برای بهبود بخشیدن به نقص یا عیب خیالی در ظاهر، در اختلال بدشکلی بدن) بهتر توجیه نمی شود.

“راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (۲۰۱۳)، ویراست پنجم، DSM-5^TM، انجمن روانپزشکی آمریکا، ترجمه یحیی سیدمحمدی، نشر روان(۱۳۹۳).“